80’li yıllardan itibaren Türkiye’ye giren kumarhaneler, çoğunlukla Akdeniz ve Ege Bölgesi’ndeki otellerde açıldı. Bu bölgelerin seçilmesindeki en büyük neden ise Arap Yarımadası ve İsrail’e olan yakınlığıydı. Yani o bölgeden ülkeye turist çekilecek ve böylelikle sıcak para akışı sağlanacaktı.
Ülkemizde kumarhanelerin açılmasına müsaade verilmesinin temel sebebi buydu. Döviz girişi sayesinde ekonomik açıdan rahatlama isteğiydi. İstenilen olmuş, hoş bir gelir kapısı açılmıştı. Birinci başta sadece turistlerin oynamasına müsaade verilen kumar, Anayasa Mahkemesi’nin kararıyla Türk vatandaşlarına da özgür bırakılmıştı.
İşte bu andan itibaren işler çığrından çıkmaya başladı ve sinema burada koptu.
Çünkü kumarı sırf zenginler değil orta gelirli hatta durumu olmayan lakin son parasıyla tahminen kazanırım diye düşünen vatandaşlar da oynamaya başladı. Çok sayıda kişi, borç batağına düştü ve aileler dağıldı.
Kolay para kazanma tutkusuyla kumarhaneler ülkenin dört bir yanına yayıldı.
90’ların sonunda artan intihar haberleri, faili meçhul cinayetler ve kara para aklama olaylarından sonra kumarhanelere karşı siyaset kulislerinde sesler yükselmeye başladı. Gündemden düşmeyen kumarhanelerle ilgili haberler, belgeseller yapıldı.
Ancak periyodun başbakanı Turgut Özal, kumar oynayanların sayısının artmasını bir zenginlik işareti olarak görüyordu.
“Parası olmayan kumar oynamaz” diyen başbakan, bir nevi artan baskıları bertaraf etme niyetindeydi. Çünkü krizden yeni çıkmış Türkiye’ye nakit para akışı gerekiyordu. Bunu da en yeterli sağlayacak yollardan biri turizmdi, turistleri ülkeye çekmenin en kolay yolu da kumarhanelerdi.
Açıldığı birinci günden itibaren bütün ülkenin gündeminin birinci sıralarında yer alan kumarhanelerle ilgili tartışmalar 90’lı yılların sonuna kadar sürdü. 1996 yılında, vaktin kumarhaneler hükümdarı olarak anılan Ömer Lütfü Topal’ın öldürülmesiyle beklenen son geldi.
Halihazırda kara para aklama, eroin ticareti, teröre yardım üzere birçok durumla anılan kumarhaneler halkın da yansısını çekmeye başladı.
Özal’dan misyonu devralan Necmettin Erbakan hükümeti; yayınladığı bir genelgeyle, gazetelerde ve halk ortasında ‘tek kollu canavar’ olarak isimlendirilen kumarhanelerin faaliyetini durdurma kararı aldı.
Bu kararın alınmasında yalnızca yaşanan olaylar yoktu.
O vakitler yapılan açıklamaya nazaran kumarhaneler söylendiği üzere kar etmiyor, üstüne ziyan ediyor ve vergi ödemiyordu.
Dönemin milletvekillerinden Kemalettin Göktaş, mecliste mevzuyu şu sözlerle açıkladı: 100 milyar lira civarında kira veren kumarhane sahipleri, ziyan göstermek suretiyle, maalesef hiç vergi vermediler. Bunu şunun için söylüyorum; ülkemize, ekonomik istikametten de maalesef belli bir katkısı olmamıştır.
1996 yılında alınan kararın yasalaşması yaklaşık 1 sene sürdü.
Bu sırada da tartışmalar devam ediyordu zira kumarhanelerde çalışan yaklaşık 20 bin insan işsiz kalacaktı. Ayrıyeten kumarhane sahipleri, ülkeye gelen turist sayısının azalacağını söylüyorlardı. Haksız değillerdi zira kumarhaneler kapandıktan sonra ülkemize gelen turist sayısında büyük bir düşüş yaşandı.
Kumarhane işletmecileri; yerlerini Bulgaristan, Kıbrıs, Yunanistan üzere ülkelere taşıdı ve buralarda adeta bir turizm patlaması yaşandı. Tartışmalar altında kumarhaneler kesin olarak 1997’de kapandı. Yerlerin kapatılması için verilen 6 aylık müddetin akabinde da 11 Şubat 1998’de son kumarhanenin kapısına mühür vuruldu ve ülkemizde bir evre kapanmış oldu.
Türkiye’de kumarhane demişken efsane çiftimizi de hatırlayalım.
Bir vakitler Türkiye’nin değerli gelir kaynaklarından biri olan kumarhaneler sizce tekrar açılmalı mı? Niyetlerinizi yorumlarda belirtmeyi unutmayın.
Kaynaklar: Enver Kahvecioğlu, TBMM tutanağı, Hürriyet
